Unë them dhe me ndihmën e Zotit: është e lejueshme të nxirret vlera, dhe kjo çështje është nga çështjet fiqhi që ka dallime midis juristëve, dhe për lehtësimin dhe heqjen e ngarkesës ka hapësirë, sidomos në kohën tonë pasi është përhapur pasuria, dhe është zvogëluar ajo që është e shkruar për grurin dhe elb ndërmjet njerëzve, siç është pranuar nga Profeti marrja e vlerës në zeqat, dhe puna e kalifëve të drejtë si Umar dhe Ali dhe të tjerë nga shokët e mëdhenj ka qenë mbi këtë, dhe puna ka vazhduar mbi këtë në kohën e kalifit të pestë të drejtë, Umar ibn Abd al-Aziz, dhe ishte fatwa mbi këtë në kalifatin abbasit dhe të tjerë deri edhe në ditët e pushtetit osman që sundoi muslimanët për më shumë se pesë shekuj rresht; sepse fatwa dhe gjykimi në shumicën e këtyre vendeve ishte mbi mendimin hanefit, dhe nxjerrja e vlerës është e lejueshme për ta, kështu që shumica e juristëve ishte për lejueshmërinë e nxjerrjes së vlerës me para si Ebu Hanife, Ebu Jusuf, Muhamed ibn Hasan, etj. dhe të gjithë juristët e tjerë në mendimin hanefit për të cilin është thënë: se dy të tretat e muslimanëve janë mbi këtë mendim, siç është pajtuar me ta el-Thauri, Ibn Rahweih, Ebu Thaur, imami Naser dhe Muajidullah nga imamët e Zaidit, ashtu siç është mendimi i pjesës tjetër të Ahl al-Bayt, dhe disa nga malikiët si Ibn Habib, Asbagh, Ibn Abi Hazim, Ibn Dinar, Ibn Wahb dhe është një mendim për Shafi'i, dhe një transmetim nga Ahmad dhe është mendimi i Bukhariut, dhe e zgjodhi disa nga shafi'it dhe hanbelitët dhe të tjerë, dhe këtë thënie e mbështeti përfundimi i ruajtësit të njohur, shejhu Ahmed al-Sidik al-Ghamari maliki në "Verifikimin e shpresave në nxjerrjen e zeqatit të fitrit me para" me dhjetëra prova, përfshirë: 1. Ibn Abi Shejbe ka transmetuar në "Müsned" 2: 398 nga Ebu Ishak al-Sabi'i - i njohur nga pasuesit, dhe ka takuar Aliun dhe disa nga shokët - duke thënë: "I kam takuar - pra shokët - ata japin në sadakën e fitrit monedha sipas vlerës së ushqimit." 2. Se Profeti e mori vlerën në sadakën e zeqatit, nga kjo është se i tha Muazit kur e dërgoi në Jemen: "Merr grurin nga gruri, dhe qenin nga delet, dhe deve nga deve, dhe lopën nga lopët" në Mustadrak 1: 546, dhe e saktësoi, dhe Sunen e Ebu Davudit 2: 109, dhe Sunen e Ibn Maxhe 1: 508, dhe me këtë caktim të qartë nga ai, megjithatë Muazi u tha njerëzve të Jemenit: "Më sillni një sasi të rrobave të hollë ose të trashë në sadaka në vend të elbit" në Sahih Bukhari 2: 525, sepse e dinte se qëllimi ishte përmbushja e nevojave të varfërve, jo veçanërisht këto lloje, dhe për këtë ai tha: "Sepse është më e lehtë për ju dhe më e mirë për emigrantët në Medinë" në Sunen e Darakutni 2: 100, dhe Profeti e pranoi këtë, dhe po të ishte në kundërshtim me ligjin e obliguar, ai nuk do ta kishte pranuar, dhe do ta kishte urdhëruar që ta kthejë atë te ata dhe ta ndalonte atë. 3. Se Profeti tha: "Bëni që ata të mos bëjnë tava këtë ditë" në Sunen e Darakutni 2: 152, kështu që Profeti e sqaroi arsyen e obligueshmërisë së sadakës, e cila është pasurimi i varfërve në ditën e festës, dhe gjëja më e mirë për pasurimin e varfërve është sigurimi i parave për ta në kohën tonë; sepse është origjinali me të cilin arrihet çdo gjë nga nevojat e jetës, ndryshe nga koha e Profetit, ku ushqimi ishte më i mirë për pasurimin e varfërve nga tava, dhe ata shkëmbenin mallra me njëri-tjetrin, përveç kësaj pasurimi në ditën e festës; që gëzimi të përfshijë të gjithë muslimanët, dhe ky kuptim nuk arrihet sot me nxjerrjen e grurit që nuk është ushqim për varfërit dhe të gjithë njerëzit, as nuk kanë mundësi ta shfrytëzojnë atë ditë, por qëllimi arrihet me nxjerrjen e parave me të cilat varfëri përfitojnë menjëherë, kështu që nxjerrja e saj është më e mira dhe më e preferuar, dhe Allahu e di më mirë.